Berto, a metade do dúo galego Verto: «Decidín facer este disco cando ingresei en psiquiatría»

FUGAS

-

Vén de publicar «Viaxe ao espazo interior», un álbum en clave «lo-fi» no que aborda os seus problemas de saúde mental 

30 dic 2021 . Actualizado a las 07:55 h.

Foron a gran revelación da música galega deste verán. Non había festa nin festival no que non estivese Verto. Pero na trastenda de todo aquel vórtice, un dos seus compoñentes, Alberto Mira, Berto, viu agudizarse unha depresión que viña arrastrando dende había tempo. Ata o punto de que chegou a poñer en perigo a súa vida. Superado o momento máis crítico, Berto bota fóra todos os seus demos e, no seu primeiro disco en solitario, Viaxe ao espazo interior (Tremendo Audiovisual), ábrese en canle para reflexionar de forma brutalmente descarnada arredor dos problemas de saúde mental. E faino nun álbum que no musical se move entre o terreo da electrónica lo-fi e o bedroom pop.

—No disco fala das súas angustias persoais, pero hai algo tamén de angustia xeracional?

—Por suposto. Somos unha xeración moi rara. Crecemos dunha forma moi diferente á calquera outra e iso fainos ser moi diferentes. Non digo que nin mellor nin peor. Non teño nin idea. Moita xente di iso de «putos rapaces cos móbiles». Xa, pero que ían facer os rapaces se lles puxo iso diante? É complicado. Temos demasiados estímulos e non sabes moi ben por onde tirar. Podería poñerme a teorizar e filosofar 40 horas sobre isto porque creo que estamos todos feitos un cristo pero é que non serviría absolutamente de nada. O que hai que facer é falalo indo a terapia e xa está.

—Convertilo en cancións forma parte da terapia?

—Si, tío, flipas. Eu cando estou chungo escoito a canción que pecha o disco, Lentamente vai pasar, e síntome moito mellor.

—Nesa canción hai un moderado canto ao optimismo.

—Si, moderado. Iso é o que máis me gusta. Non quería facer un manual de autoaxuda pero si que quería facer algo realista e creo que esa canción si que aporta unha perspectiva realista respecto a como recuperarse da tristeza e dos problemas. Eu loitei moito para conseguir esa canción. Estou moi orgulloso de tela feito.

—Que pasou o «17.10.2021»?

—Pois que tiven un momento de lucidez e convertino en canción. Sentíame moi ben ese día. Era a primeira vez que me sentía ben e dixen teño que facer un tema con esta sensación. E tituleino así porque non sabía como titulalo, non che vou mentir.

—Escribir todo isto doe ou é un desafogo?

—Non sei que dicirche. As veces era unha merda e outras era marabilloso. Coa que máis desafoguei foi con O rapaz do espello. Esa é moi dramática, coa choiva e os tronos como fondo do poema, pero foi moi catártica. Escribíndoa chorei como un desgraciado.

—Nesa canción dis que «a falta de sentimentos é a peor falta de todas».

—Si, esa frase é durísima. Tamén digo que «o contrario do amor non é o odio, é a indiferenza». Esa tamén me doeu moito. Pero había que dicilas.

—Que che dixo o rapaz do espello o pasado venres, cando publicaches o disco?

—Bien hecho chaval (ri). Díxome «tío, síntome orgulloso».

—Falas de saúde mental pero, no fondo, en moitas cancións percíbese que hai tamén algún desamor.

—Si, totalmente. Eu perdín moita xente polo camiño por no saber xestionarme guai e por ter movidas e non saber expresalas. É un pouco o que digo en Tentando escapar: saio de casa pero déixome o que eu son no espello. Si, si que é verdade que en gran parte das letras hai unha inspiración externa.

—Por que pides tantas veces perdón?

—Tamén forma parte da catarse. Foron anos nos que fixen moitas cousas mal coa xente. E ter problemas mentais non te absolve de todo. Ser consciente diso non basta. Hai xente que di «é que eu era un gilipollas». Vale, pero da o mesmo, igualmente pide desculpas.

—En «Que sentes» dis: «Eu xa paguei o prezo». Cal foi?

—Surfear a cochambre absoluta. Moita dor, moitas noites moi jodidas... Eu decidín facer este disco o día que acabei ingresado en psiquiatría.

—Hai dúas cancións, «Tentando escapar» e «Puedo matarme para no quererlo» nas que falas do suicidio. Foi unha opción que pasou pola túa cabeza?

—Si... Si, si. Eu cheguei unha noite xunto aos meus pais e díxenlles que non podía seguir así, que quería morrer. E aí foi cando me levaron ao hospital.

—A primeira frase que se escoita no disco e «Xa non me ves». Era esa a sensación que tiñas?

—Si, nunha dobre dirección. É esa sensación de mirarte ao espello e xa nin verte. Pero tamén vai dirixida aos demais, en plan xa non ves nada en min que poidas salvar.

—Como podías ter esa sensación de invisibilidade cando tiñas a miles de persoas que che aplaudían e que che dicían que es a ostia. Non eran capaces de convencerte?

—Non, porque aí é cando aparece o síndrome do impostor. Pensas «esta xente que diga o que queira pero eu sei o que son». Por moito que a xente sexa amable contigo e che diga cousas bonitas, se ti te das puto asco, nada vai cambiar. E ademais é chungo que sexa a opinión externa a que conforme a túa felicidade porque o rollo da fama pode ser efémero, e se baseas niso a túa personalidade o día que remate vas acabar moi jodido.

—Doe moito ser capaz de facer tan felices aos demais e non ser capaz de facerte feliz a ti mesmo?

—Sí, eso es una puta mierda. Pero neste disco fun fiel a como me atopaba e a miña maneira de ver a arte e nese sentido estou superorgulloso.

—Como fixeches durante o verán, en todos aqueles concertos nos que daba a sensación de que o pasabas ben?

— Eu con Verto tiña un rollo impostor que flipas. Pero cando pasas moitos anos moi jodidos aprendes a mentir, a facerlle crer á xente, e incluso a ti mesmo, que non pasa nada. Obviamente dar concertos non me viña nada ben porque, claro, era un subidón para ao día seguinte sentirme outra vez horrible. E ao final acabei moi canso. Recordo concertos con moita angustia. De feito en Santiago deume un ataque de ansiedade e parouse o concerto durante cinco ou dez minutos. A xente pensaba que me emocionara e aplaudía aínda máis e eu estaba morrendo por dentro.

—Vaiamos á parte musical do disco. Dende esa vertente, tiñas a idea de marcar claramente distancias con Verto?

—Neste disco a música está sempre ao servizo do que se quere dicir. Ao revés de Verto, onde era a letra a que se adaptaba á música. Fun topando as sonoridades que me ían gustando e leváronme cara ao down tempo, ao R&B melancólico.

—E a se «bedroom pop» que tanto lle seduce á xeración millennial.

—Si, totalmente. Son cancións para escoitar na cama e reflexionar sobre as túas movidas. Pero despois deste disco virán cancións de corte moi distinto. Teño xa un trap, un tema house e unha bachata que eso es un demonio.

—De momento xa te atreveches cun bolero. Como xurdiu ese tema?

—Un día cheguei a casa, tombeime na cama e púxenme a escoitar Los Panchos. E dinme conta de que era un estilo absolutamente triste pero que non transmitía tristeza. Conseguía dicir cousas hipertristes pero deixarte simplemente cunha cálida melancolía. E como me transmitiu iso dixen vou escribir un bolero. E así foi.

—Como imaxinas facer estas cancións en directo, con público diante?

—O outro día estaba escoitando o disco na casa e pensaba en cando poida cantar estas cancións en directo e estaba en éxtase. Son tan catárticas que teño moitísimas gañas de cantalas e de ver peña que tamén as cante e as viva. Non da maneira que as vivín eu, claro (ri). Que as vivan a súa maneira. Vaime parecer algo hiperbonito.

—Como pensas levar este disco ao directo? Presentaraste ti só?

—Non, vou facelo cun formato banda. Obviamente vou lanzar bases pero vou levar batería, piano e baixo. Iso seguro.

—E ti coa guitarra?

—Si, eu serei guitarrista. E de feito vaime vir moi ben porque con Verto cando collía a guitarra era para loquear e punto. E con este proxecto apetéceme moito facer a rítmica, ser máis sofisticado, non tan notas.

—Se a día de hoxe che pregunto que tal estás, que me dis?

—Que bastante guai. Obviamente sempre en comparativa. Teño momentos pero estou con tratamento, estou máis estable, recaendo menos nos vellos hábitos e levando unha vida moi sana: fago deporte, leo moito, estudo música, estou facendo un curso de produción... E nada, con moitas gañas de tocar por aí e de sacar as seguintes cousas. Estou moitísimo mellor, iso é o importante.